Een veilige, sociale en groene openbare ruimte correleert positief met hogere vastgoedprijzen en betere gezondheid en welzijn voor bewoners.

Mensen hebben elkaar en de (stads)natuur nodig om zich te kunnen ontwikkelen. Traditionele taken als tuinieren, klussen, handwerken en koken hebben naast een direct gezondheidseffect, ook een sociale meerwaarde. Dit interactieve zorgen voor elkaar en de omgeving is de basis van de eigen verantwoordelijkheid en het zelforganiserend vermogen binnen gemeenschappen. Met andere woorden: sociale interactie is niet iets wat ‘vanzelf’ gaat, maar is direct verbonden met de sociale en fysieke omgeving in een dynamisch samenspel van ontwikkeling en groei. Mensen doen graag mee als ze het leuk vinden, er goed in zijn en het nuttig vinden. Zonder noodzaak tot interactie verschraald de sociale ruimte.

De omgeving van de mens is de medemens (Jules Deelder)

Alles wordt voor ons georganiseerd, we kijken er naar en zitten erbij, mogen hooguit meepraten of stemmen. Het is zaak dit anders te organiseren en wel op een zodanige manier dat mensen mee kunnen doen. Dan veranderen de mensen, hun gedrag en de omgeving. Het spreekt voor zich dat dit haaks staat op de gangbare praktijk; het herstel van de ‘ecosociale’ ruimte, die wij mensen nodig hebben in onze directe leefomgeving, is met name een herschikken van verantwoordelijkheden.

We hebben deze cruciale menselijke conditie niet gezien in de mechanische en op efficiency sturende systemen binnen de stedenbouw. Menselijke natuurlijke interactie en zelforganisatie, die onze soort in 200.000 jaar heeft ontwikkeld, zijn hierdoor meer en meer onder druk komen te staan. Dit openbaart zich in stijgende zorg- en onderhoudskosten en een dalend rendement van fysieke investeringen en dit ondanks alle geboekte vooruitgang.

Het grote is uitgewerkt en de oplossing zit in het kleine alledaagse.

Het probleem ligt dus niet op straat, maar achter de bureaus en vergadertafels, eigenlijk de manier waarop we met de stad, de mensen en de verantwoordelijkheden omgaan. Juist in een tijd waarin oude systemen niet meer te betalen zijn, is het zaak tempo te maken met deze transitie naar een systeem waarin de zelforganisatie en zelfredzaamheid van gemeenschappen toeneemt. Als we hier niet in slagen, neemt de veerkracht van woongemeenschappen af en daalt ook het zelfreddend vermogen van de individuen. Hierdoor werken de bezuinigingen averechts en verliezen we het toch al wankele geloof van de bewoners. En dat zijn nu juist de mensen met wie we het moeten doen.

De Tuinman (M/V) richt zich op de ontwikkeling van het ‘sociale groen’ in een wijk. Hieronder verstaan we de ‘natuurlijke’ interactie tussen mensen en de natuur als ecologisch principe. Een coördinerende en inspirerende professional in het midden, die zorgt ervoor dat een wijk ieder jaar groener en kindvriendelijker wordt. Dit doordat het zelforganiserend en zelfreddend vermogen van een gemeenschap toeneemt, van grootschalig naar kleinschalig… de herwaardering van de menselijke maat en de wederkerigheid. De Tuinman maakt een stedenbouw met mensen en voor mensen mogelijk en hersteld de band die wij hebben met elkaar en de natuur, waardoor het gratis lerend en helend effect van de natuur (wijzelf zijn ook natuur) wordt geoptimaliseerd.

Hier een goed en illustratief filmpje over het effect van groen/biodiversiteit en de kosten en opbrengsten