Je zou kunnen stellen dat de natuur oftewel het leven functioneel is en dat alles een reden heeft. Op het eerste gezicht lijkt dat ook, maar de allerbelangrijkste vraag; waartoe zijn we op aarde, blijft een kwestie van gissen ! In het aardse leven is alles tijdelijk en niets voor de eeuwigheid. Overigens, in mijn bescheiden opinie leven we juist in de eeuwigheid en het oneindige (het eeuwige nu), maar goed dat doet niets af aan de tijdelijkheid van aardse zaken. Wie er oog voor heeft ziet patronen, cycli, reeksen en zo u wilt, oorzaken en gevolgen. Onze kennis groeit en groeit, we weten steeds meer, er is vooruitgang geboekt, er is steeds meer mogelijk. Maar is dat wel zo, terwijl we het belangrijkste, de reden van ons bestaan niet kennen en vermoedelijk ook nooit leren kennen. Het ‘ware’ geloof blijft een individuele niet te reproduceren relatie tussen een mens en het ‘hogere’.

Het mysterie zetelt in het centrum van onze kennis. Dat is niet wazig, maar inmiddels kentheoretisch onderbouwd. Een beetje fysische theorie kent tal van singulariteiten, waar de natuurwetten niet gelden en we dus niet weten wat er gebeurt en bij elke nieuwe theorie ontstaan er weer nieuwe. Ook zijn er dimensies in overvloed en zo’n beetje alles gaat inmiddels ons voorstellingsvermogen ver te boven.

Dus lieve mensen, is het werkelijk zo dat wij weten wat goed en slecht is, hoe wij de wereld kunnen verbeteren of wandelen wij van de ene naar de andere ramp en dwingt de natuur ons zogezegd tot aanpassingen. In de natuur gaat de soort boven het individu, het geheel boven de delen, een leven meer of minder telt niet, tegelijkertijd is het juist het individu dat het verschil maakt. Ik deel niet de illusie dat wij mensen de hoeders van deze planeet zouden kunnen zijn. Dat is als je erover nadenkt, een romantische arrogante gedachte. We werken ons in de nesten uit opportunisme of werkelijke overtuiging en met de nodige ellende worstelen we ons er weer uit, onze inventiviteit kent geen grenzen, als de nood het hoogst is…

Het modernisme, dat ons zo veel heeft gebracht is voorbij, het rationeel gestuurde systeem begint te kraken en verliest haar effectiviteit. Iedereen volgt het protocol, werkt zorgvuldig, doet zijn best, maar op de een of andere manier werkt het niet meer.

Systemen gedragen zich als levende wezens, ze ontstaan, worden sterker, hebben een bloeitijd, worden star, verouderen en gaan dood (bijvoorbeeld, bedrijven, steden en landen). Het is nogal een verschil of je in een jong vitaal systeem werkt of een verouderd verstard systeem. Het laatste is te vergelijken met een oude boom, die wordt aangevreten door schimmels, voordat ie omvalt. De lege ruimte wordt direct ingenomen door wie er kans toe ziet. Dat is volgens mij zo’n beetje aan de hand in Nederland; ons bestuurssysteem heeft zijn beste tijd gehad…

Belangrijke vraag is dan, wat nu ?

Laten we de boom even voor wat ie is, maar het ‘organische levende’ van systemen houden we vast. Het geld is momenteel schaars, de sapstroom is aan het opdrogen en iedereen vraagt zich af of en wanneer die sapstroom weer op gang komt. Natuurlijk komt de sapstroom weer op gang, hopelijk zijn dan de minder vitale delen afgestoten en vervangen door nieuwe vitale structuren. Dan kunnen we weer voor zo’n halve eeuw vooruit. Gebeurt dit niet zal de sapstroom de niet vitale delen voeden, met als gevolg geen groei, maar ineffciente bureaucratie, corruptie en fraude. Het uiteindelijk resultaat is dat het systeem daadwerkelijk instort met chaos tot gevolg. Zo is het in ieder geval in de geschiedenis altijd gegaan, dus waarom zou het nu anders gaan.

Ik ben een optimist, dus ik ga uit van het eerste scenario en in dit scenario is de Tuinman (M/V) een van die nieuwe vitale structuren. Een nieuwe zaailing, die de ruimte krijgt om te groeien en die het oude systeem revitaliseert. Zou zo maar kunnen, maar dan moeten ze hem/haar natuurlijk wel serieus nemen en de kans geven. Tja en daar zijn we dus de hele week zo druk mee bezig...